شعر کهن ابو سعید قسمت اول 95

وا فریادا ز عشق وا فریادا

		کارم بیکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا دادا		ور نه من و عشق هر چه بادا بادا

□

گفتم صنما لاله رخا دلدارا		در خواب نمای چهره باری یارا
گفتا که روی به خواب بی ما وانگه		خواهی که دگر به خواب بینی ما را

□

در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا		طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا
ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای		می نوش که عاقبت بخیرست ترا

□

وصل تو کجا و من مهجور کجا		دردانه کجا حوصله مور کجا
هر چند ز سوختن ندارم باکی		پروانه کجا و آتش طور کجا

□

تا درد رسید چشم خونخوار ترا		خواهم که کشد جان من آزار ترا
یا رب که ز چشم زخم دوران هرگز		دردی نرسد نرگس بیمار ترا

□

گفتی که منم ماه نشابور سرا		ای ماه نشابور نشابور ترا
آن تو ترا و آن ما نیز ترا		با ما بنگویی که خصومت ز چرا

□

یا رب ز کرم دری برویم بگشا		راهی که درو نجات باشد بنما
مستغنیم از هر دو جهان کن به کرم		جز یاد تو هر چه هست بر از دل ما

□

یا رب مکن از لطف پریشان ما را		هر چند که هست جرم و عصیان ما را
ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم		محتاج بغیر خود مگردان ما را

□

گر بر در دیر می‌نشانی ما را		گر در ره کعبه میدوانی ما را
اینها همگی لازمه‌ی هستی ماست		خوش آنکه ز خویش وارهانی ما را

□

□

تا چند کشم غصه‌ی هر ناکس را		وز خست خود خاک شوم هر کس را
کارم به دعا چو برنمی‌آید راست		دادم سه طلاق این فلک اطلس را